I

I

Intensywnie niebieskie oczy przewiercały mnie na wylot, tak jakby chciały zajrzeć w głąb mojej duszy. Nie mogłam oderwać wzroku od nich i od ich właściciela. Siedział tak, po drugiej stronie stołówki jak zawsze sam i jak zawsze nic nie jadł. Nie widywałam go na lekcjach, tak jakby mieszkał i żył wyłącznie w obrębie tego pomieszczenia. Zdziwiłam się, że wzbudziłam w nim tak duże zainteresowanie. Zwykle wytykano mnie palcami i nazywano dziwolągiem. Nie byłam popularna, nie otaczała mnie również grupka przyjaciół. Kumplowałam się tylko z George'm i Eleną.

George to wiceprzewodniczący kółka informatycznego. Uwielbia grać w gry i wynajdywać nowe zupełnie nikomu do życia niepotrzebne badziewie. Nie ma dziewczyny, a ja podejrzewam, że może jego ubiór je odpędza. Zakłada koszule w kratę, okulary kujonki  i kolorowe spodnie, czyli strój który co dziennie szykuje mu mama. Przez te rażące po oczach kolory sprawia wrażenie geja, z resztą kto wie?

Elena prowadzi szkolną gazetkę i uwielbia się uczyć. Słucha muzyki contry i jest mega pozytywnie nastawiona do życia. Tak wiem co sobie pomyślicie. Idąc przez korytarz musimy wyglądać komicznie. Oni z uśmiechami od ucha do ucha kroczą dumnie, a ja ciągnę się za nimi z opuszczoną głową i słuchawkami w uszach.

Przypomniałam sobie o chłopaku siedzącym w rogu stołówki i spojrzałam w jego stronę, ale zniknął. Nie przejęłam się tym zbytnio. Kiedy zabrzmiał dzwonek pożegnałam się z George'm i Eleną i ruszyłam na lekcje. Weszłam do sali fizyki spóźniona i oczywiście dostałam naganę od pani Sparks - nauczycielki tego przedmiotu. Rozejrzałam się po klasie i nie dowierzałam własnym oczom. W mojej ławce, w mojej! Siedział właściciel Niebieskich Oczu. Sprawiał wrażenie nieobecnego, a inni w ogóle nie zwracali na niego uwagi. Tak jakby każdy mógł po prostu wejść na lekcję, zająć NIE SWOJE miejsce i nie zostać zauważonym!

      - Nie mam gdzie usiąść. - powiedziałam do nauczycielki. Nie miałam ochoty z nim siadać. Przerażał mnie.

      - Ostatnia ławka jest wolna. - Kobieta wskazała na ławkę w której siedział chłopak. Tak jakby go nie widziała....Zrezygnowana lekko pokręciłam głową i usiadłam obok niego, ani razu nawet na niego nie spoglądając.

Poczułam jak trąca mnie w żebro i podaje mi karteczkę. Schowałam ją do do piórnika nie zaszczycając jej ani jednym spojrzeniem. Po chwili dostałam jeszcze jedną i jeszcze jedną i jeszcze kilka... Zdenerwowałam się, wyrwałam kawałek kartki z zeszytu i napisałam, żeby się odwalił. Zaśmiał się pod nosem i oddał mi karteczkę, odpowiadając, że nie ma takiego zamiaru. Kiedy wreszcie spojrzałam w jego stronę, już go tam nie było. Postanowiłam przeczytać kilka liścików, wyjęłam jakiś z piórnika na chybił trafił. Jakież było moje zaskoczenie gdy okazało się, że wszystkie były nie zapisane. Czyżby postanowił mnie zirytować i wysyłał mi puste skrawki papieru? A może to co było na nich zapisane zniknęło wraz z nim? Miałam mętlik w głowie.

Witam bardzo serdecznie, jest to mój nowy blog wakacyjny :) mam nadzieję że opowiadanie przypadnie wam do gustu ;) Zapraszam również na mojego aktualnego bloga Początek Końca [klik]
Rozdziały będą się pojawiały co trzy dni, a daty ich ukazywania się są pokazane w zakładce kalendarz.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ