II

II

- Babciu wróciłam! - krzyknęłam wchodząc do domu po szkole.

Moi rodzice kilka lat temu zginęli w wypadku samochodowym. Od tego czasu mieszkałam z babcią. Mój starszy brat przebywał za granicą ale szczerze powiedziawszy nie miałam ochoty nawet o nim myśleć. Nienawidziłam go, ale to długa historia. - Babciu?! - zawołałam ponownie gdy nie usłyszałam odpowiedzi. Rzuciłam torbę na podłogę i pobiegłam do kuchni. Babcia leżała na podłodze. - O Boże...

Wyjęłam telefon z kieszeni i zadzwoniłam po karetkę.

Dwadzieścia minut później patrzyłam jak sanitariusze okrywają ciało babci czarną płachtą i wkładają je na noszach do karetki. Łzy zamazały mi widoczność, ale nawet nie próbowałam ich wytrzeć. Jeden z lekarzy obiecał, że przyśle kogoś z krewnych aby ze mną zamieszkał. Bo niby nie miałam jeszcze osiemnastu lat i nie mogłam mieszkać sama. Nadal nie mogłam uwierzyć w to co się stało. Jeszcze wczoraj wieczorem rozmawiałyśmy o wyprowadzce z tego domu i zaczęcia od nowa gdzie indziej. Teraz nie było na to szans.

O dwudziestej zadzwonił telefon.

      - Halo? - spytałam.

      - Najszczersze kondolencje. - rozległ się głos w słuchawce.

      - Kim jesteś? - Nie mogłam uwierzyć, że wieść tak szybko się rozniosła.

      - Twojej babci ta informacja się nie przydała. - powiedział. Wtedy dotarło do mnie co się tak naprawdę stało.

      - Co jej zrobiłeś?!      

      - Ja? Nic! - zaśmiał się.

      - Gadaj!

      - Następnym razem nie radzę pić herbaty. - Rozłączył się, a ja natychmiast odłożyłam telefon i zbiegłam po schodach do kuchni.

Faktycznie. Na blacie stał kubek z herbatą. Powąchałam ją, strasznie śmierdziała. Otworzyłam szafkę nad kuchenką i wyjęłam słoiczek w którym babcia trzymała herbatę. Ta również nie pachniała normalnie. Spojrzałam na spód wieczka i aż upuściłam słoik. Napis głosił „Miłych snów”. To na pewno nie była herbata babci! Natychmiast zadzwoniłam do Eleny.

      - Halo? - spytała.

      - To ja. Mogłabyś do mnie podjechać? - starałam się opanować drżenie głosu.

      - Jasne, coś się stało?

      - To nie rozmowa na telefon.

      - Będę za kwadrans.

      - Dziękuję.

Rozłączyłam się i pociągnęłam nosem, spoglądając w okno. Nagle jakaś postać odbiła się od niego zostawiając po sobie stróżkę krwi.

      - Co jest? - mruknęłam do siebie przerażona.

Złapałam nóż kuchenny i otworzyłam drzwi frontowe. W tej samej chwili ktoś uciekł z mojego podwórka. Kaptur spadł mu z głowy a ja ujrzałam długiego blond warkocza. Usłyszałam jęk i podbiegłam do okna w które wcześniej ktoś uderzył. Nie mogłam uwierzyć, może mi się wydawało bo było ciemno, a może nie, ale widziałam go. Właściciel Niebieskich Oczu leżał właśnie pod moim oknem a z głowy leciała mu krew. Przyklękłam i obejrzałam ranę. Nie było aż tak źle. Delikatnie nim potrząsnęłam, otworzył oczy i widać było, że widząc mnie odetchnął z ulgą. Może ucieszył się, że to ja a nie napastnik. Nie wiem. Pomogłam mu wstać i wprowadziłam go do środka. Kazałam mu położyć się na kanapie i poszłam po apteczkę. Po chwili wróciłam do salonu i zajęłam się opatrywaniem rany chłopaka.

      - Wolałabym nie wzywać karetki. - mruknęłam - Już raz tu dzisiaj byli. - głos mi się załamał. Chłopak uniósł brwi. Pokręciłam głową przekazując, że wolę o tym nie rozmawiać. Wzruszył ramionami. - A co ty tak właściwie robiłeś na moim oknie, że tak powiem? - spytałam nagle, zawiązując bandaż.

Chłopak zerwał się z kanapy i przygwoździł mnie do ściany kładąc ręce po obu stronach mojej głowy . Wytrzeszczyłam oczy.

      - Ile widziałaś? - odezwał się, chyba pierwszy raz w mojej obecności.

      - Wystarczająco. Myjesz mi okna. - powiedziałam.

      - Nie bawi mnie to. - Hipnotyzował mnie swoim niezwykle niebieskim spojrzeniem, a przydługa grzywka opadała mu na oczy.

      - No zobacz, mnie też. - sarknęłam – Co robiłeś na moim podwórku? Z kim się biłeś? Dałeś się pokonać dziewczynie?

      - Skąd pomysł, że to była dziewczyna?

      - Widziałam warkocz.

Westchnął i wolą ręką przeczesał włosy.

      - Ktoś jeszcze tu jest? - zapytał, nie zdając sobie sprawy z tego ile bólu zadał mi tym pytaniem. Łzy zakręciły mi się w oczach. - Co się stało?

      - Dziś... Zabito moją babcię. - Chłopak odsunął się od mnie i przejechał rękami po twarzy. - Znalazłam w kuchni, herbatę która śmierdziała i jeszcze napis „Miłych Snów”... - Załamał mi się głos.

      - Tym razem posunął się za daleko... - mruknął bardziej do siebie niż do mnie. - Pokaż mi tę herbatę.

Zaprowadziłam go do kuchni i wskazałam palcem kubek i stojący obok niego słoik. Uchylił wieczko, przeczytał napis i powąchał zawartość.

      - Będzie ci to potrzebne? - spytał zakręcając słoik. Pokręciłam głową.

      - Weź.

      - Dowiem się co to i jak zabito twoją babcię.

      - Nie musisz, poradzę sobie.

      - Muszę. Jestem w to zamieszany o wiele bardziej niż ci się wydaje. - Westchnął.

Rozległ się dzwonek do drzwi.

      - Kto to? - zapytał.

      - To pewnie moja przyjaciółka, zadzwoniłam do niej gdy znalazłam tą herbatę...

Przez to całe zamieszanie zupełnie zapomniałam o telefonie do Eleny.

Schował słoik w kieszeń kurtki i uchylił to samo okno o które wcześniej się odbił.

      - Będziemy w kontakcie. - powiedział i już go nie było.

      - Nie mam twojego numeru.... - mruknęłam pod nosem. Ponownie zabrzmiał dzwonek więc poszłam otworzyć drzwi, lecz nikogo tam nie było. Znalazłam na klamce zwiniętą karteczkę. Rozwinęłam ją, treść głosiła:

„Powiedz Nathanowi, że dziś miał szczęście. Następnym razem może nie skończyć się tylko na kilku siniakach. Mam twoją kumpelę. Powiedz mi: czy ona również pija herbatę?”

* Okay, jestem niefajna. Przerwałam w takim momencie 3:D. Rozdział krótki, ale jak mnie zabijecie to następnego nie dodam! XD
Dziękuję za prawie 200 wejść i tyle pozytywnych komentarzy <3 Nie spodziewałam się, aż takiej aktywności, bo blog ma dopiero 4 dni! Kocham was, kocham, kocham!  Next już 7 lipca :) Co poniektórych odsyłam tu ----------> KALENDARZ <------------  Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem również pojawi się masa komentarzy :)

CO DO POCZĄTKU KOŃCA:

Informuję was, że pod postem Number Twelve [klik] brakuje już tylko jednego komentarza do następnej notki za co WOW - podziw od Savi O.O - wyrabiacie się miśki. <3
PS Mam nadzieję, że jednak nie poprzestaniecie na tym jednym komentarzu tylko dlatego żeby ukazał się nowy rozdział :D

*Wszystkie użyte do tej pory gify pochodzą z serialu "Pretty Little Liars - Słodkie Kłamstewka" a naszą główną bohaterkę odgrywa serialowa Aria Montgomery  - Lucy Hale <3


CZYTASZ = KOMENTUJESZ